Linda Maria Baros - biobibliographie

Linda Maria Baros

Linda Maria Baros u lind në Bukuresht më 1981.
Banon qysh moti në Paris.
Ka botuar në gjuhën rumune dy vëllim vargjesh dhe dy pjesë teatrale. I janë botuar në gjuhën frenge, në editurën Cheyne, tre vëllime tjera poetike: Le Livre de signes et d’ombres (Libri i shenjave dhe hijeve, 2004), i dekoruar me Çmimin për Vokacion Poetik, La Maison en lames de rasoir (Shtëpia prej zhiletave, 2007), që ka fituar Çmimin Apollinaire, një çmim prestigjioz, i konsideruar si shpërblimi më i rëndësishëm për poezi frenge, si dhe L’Autoroute A4 et autres poèmes (Autostrada A4 dhe poema tjera, 2009).

Ka përkthyer në rumanisht apo frëngjisht mbi dyzet libra. Më 2008 ka krijuar bibliotekën ZOOM (125 autorë të përkthyer dhe botuar), që përfshin një pjesë nga përkthimet e saj:
www.primavarapoetilor.ro/zoom.html

Linda Maria Baros është doktor në letërsi në Universitetin e Sorbonës dhe autore e disa vëllimeve me studime kritike në gjuhën franceze.

Në Rumani është inisiatorja dhe organizatorja e Festivalit Primavara Poetilor/ Le Printemps des Poètes (Pranvera e Poetëve), dhe drejtoresha e revistës VERSUs/m.
Në Paris është ndihmës/sekretaresha e Shoqatës së Përkthyesve të Ltërsisë Rumune dhe ndihmës/sekretaresha e përgjithshme e Plejadës së Re.
Site ofiçial : www.lindamariabaros.fr

http://sq.wikipedia.org/wiki/Linda_Maria_Baros

KËMISHA PREJ KEVLARI

E vesh gjatë kohë këmishën e mureve
Ashtu siç e kanë veshur të tjerët këmishën e vdekjes.

Po. E ngjesh për çdo ditë shpatullave këmishën e mureve,
Qenj të mëdhenj të tendave me hije.

Oh, muret, muret - miqësi, armiqësi,
Vonesë e butë, xhepat e tyre të grisur,
Noçkat e tyre të holla prej pele, manaferrishtja,
Pompa që i ujit me damarë
Nga stërfundi i zemrës sate,
Si nga një gyp prej flame,
Ikjet që ua tundnin flokët në erë,
Shputat mbit ë cilat i lënin gjurmat e rënda,
Duart e vogla prej homunculusit të degdisur
Me të cilat të shtrëngoj në krahëror
Dhe ta shpërlaj me sapun nyjen e litarit,
Gjithmonë të pandryshueshëm, gjithmonë pranë,
Me tymonin e lodhur, thuajse tashmë të ka zënë gjumi,
Diku, nën dhe;
Këndojnë nga kambanat e iluzioneve;
Tringëllimën e tyre - të dridhshme,
Si e një gypi pisqolete të krisur në dhëmbë.

Zgjohesh në mëngjez dhe vesh këmishën e mureve.
Bie natën dhe vesh këmishën e ëmbël të mureve.

NË MURIN E VDEKJES

Autostrada duket një peep-show,
        Në të cilën ëndërrojnë, të alivanosur, motociklistët.

Ndërsa brigjeve të saj presin vashat,
                                      si do lypëse.
        Ato rrinë me ato kaçketat e tyre
                                të vogla - të imta,
                                të lëkurës,
                                të shtrira
       sa t’u kërcejnë përbrenda motociklistët
       dhe të vërtiten atje marrëzisht,
                                 si në murin e vdekjes.

RRUGËS ANËSORE

Vetëm vashat e kartierit dalin në rrugë të madhe,
           Ta thash këtë,
           Duke pështyrë mureve
                    Monedha të gjata prej sperme.

Mos i qaj nga mëshira, nga mllefi, te ty në mansardë.
Ti nuk mund të shikohesh në shpirtin e tyre,
           Ngase e kanë fshehur mes këmbësh gojën e çelsit.

Vashat e kartierit
          Hidhen nga retë me çengelin nël dorë.
          Buzëqeshja nuk u hapet.
          Do të ishte si një himen i qepur në vend
                       Nga zemërgjerësia e dhunuesve.

Q. H. S.
(Zona e sigurisë maksimale)

Ka ditë në të cilat do të doje të gjesh një vend
          Në brigjet e dritares, të endesh qetë.
          Me sytë mbyllur, si mbi një urë hipnotike,
                 Si brigjeve të një heshtjeje të thellë.
(Prej poshtë, të shikon vetëm zbrazëtia, lartësia e saj.)

Njësoj sikur të ishte dikush tjetër,
Me këmbët e lëshuara deri më gjunjë
Në një heshtje të thellë,
          Dikush do të endej i qetë andejpari.
Vetëm një çast
Ngase ajri i ngjeshur në dritare të shtyn mënjanë,
Si në burgjet e sigurisë maksimale.

Dhe dhoma të rithith në të.

FONDI KRYESOR I FJALËVE

Nëse nuk ma shënon për çdo ditë emrin,
Oh, e shtangur në mengenen e frazave të qoftë dora!
E mbërthyer ma darë goja me të cilën shkarravit fjalët atje !
E kamxhikosur fjala që çel kurthe ujqërish
Mes teje dhe nesh !

Dhe të pashërruara përjetë të qofshin plagët.
Që i lan në lotët e mi
                       Të prura në qytet me thasë !
Dhe përjetë fytyra e ndotur në dritare të qoftë,
Nëse nuk ma shkarravit për çdo ditë
        Emrin në bidonin e dashurisë!

Oh, nëse nuk ma shkruan emrin në gjumë,
Me shkronja të ëmbla, të buta, si në fillim,
          Atëherë do të ta qepi më në fund në buzë,
                        Thellë, përjetë, me catgut!

                                                                   Baki Ymeri